Ինչ-որ ժամանակ եկավ և ես հասկանում էի որ սկսել եմ պատնեշ դնել իմ ու մյուսների միջև ... Ով ինձ փորձում էր մոտենալ , ճանաչել , փորձել սիրել , օգնել , ու ուղակի իմ կողքին լինել ես նրանից փախչում էի կիլոմետրերով հեռու ... Ես այնպես էի ինձ պահում որ ոչ ոք նույնիսկ չփորցեր ինձ մոտենալ ... իմ հոգին ուղակի խեղդվում էր , և այլևս ոչ մի զգացմունք այս աշխարհի ու մարդկանց հանդեպ ...Ինձ միայն կանչում էին իրենց մոտ գրքերն ու երաժշտությունը .... Այսպես ասած ես դարցել էի մեկը ում պետք չեր ոչինչ ու ոչ ոք ....
Комментариев нет:
Отправить комментарий