Մենք այնքան ենք շտապում ինչ-որ մեկին սիրելի կամ ընկեր անվանել։ Սկսում ենք աղոթել ինչ-որ մեկի համար ծանոթության հենց առաջին օրվանից։ Մենք մեզ համար իդեալական կերպարներ, իդեալական կյանք ենք նկարում։ Իսկ ի՞նչ է տեղի ունենում արդյունքում։ Նկարված բոլոր հույսերը փլվում են հենց առաջին թեթև քամուց։ Երբ սխալվում ես որևէ մեկի հարցում, դատարկության զգացում ես ունենում… Իսկ դա քիչ բաներով կարելի է լցնել։ Պարզապես երբեմն պետք է սպասել… Կանգ առնել ու սպասել...
Комментариев нет:
Отправить комментарий