– Իմ կարծիքով՝ միակ բանը, որ հնարավոր է դարձնում այս աշխարհում ապրել առանց զզվանքի, գեղեցկությունն է, որը մարդիկ ժամանակ առ ժամանակ ստեղծում են քաոսից: Նրանց ստեղծած նկարները, հորինած երաժշտությունը, գրած գրքերը և ապրած կյանքը: Այս ամենի մեջ ամենահարուստը գեղեցիկ կյանքն է: Դա արվեստի ամենակատարյալ ստեղծագործությունն է:
Ի՜նչ տարօրինակ են ծնողների և զավակների հարաբերությունները: Երբ երեխաները փոքր են, ծնողները խենթանում են նրանց համար, ամեն մանկական հիվանդության հետ մռայլ կանխատեսումների հոգեվարքներով են անցնում, երեխաներն էլ սիրով և հիացմունքով փարվում են ծնողներին: Սի քանի տարի է անցնում, երեխաները մեծանում են. և նրանց ոչ հարազատ մարդիկ ավելի կարևոր են դառնում իրենց երջանկության համար, քան հայրն ու մայրը: Անտարբերությունը դուրս է մղում անցյալի կույր և բնազդային սերը: Նրանց հանդիպումները դառնում են ձանձրույթի և վրդովմունքի աղբյուր: Մի ժամանակ շփոթված մեկ ամսվա բաժանման գաղափարից՝ այժմ նրանք սառնասրտորեն ի վիճակի են տարիների բաժանման:
Комментариев нет:
Отправить комментарий