Այն օրը եկել էր , երբ էլ սեր չկար , միայն տառապանք ու չորացած հույսերս էին մնացել ... Մնացել էր սառած ժպիտը դեմքիս , ու սուտ փայլը աչքերիս ... Ես կորցրել էի ՝ այն ինչով ապրում էի մի ամբողջ հավերժություն , ու ես չէի մեղավորը ... Ես նվիրել էի քեզ ամենաթանկը , սիրտս , իսկ դու դրա փոխարեն ՝ դատարկություն.... Դատարկությունը ՝ ամեն գիշեր խեղդում էր ինձ , ու անէացնում հոգիս .... Ամեն օր ավելի ու ավելի էի հիվանդանում , հիվանդանում էի անորոշ դատարկությունից .... Ես քեզ սիրում էի , բայց օրը եկավ , երբ էլ սեր չկար .... ու քեզնից մնաց , քո միակ նվերը ՝ իմ դատարկությունը ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий