Գիտես հիշում եմ , հիշում եմ են օրը երբ քեզ տեսա ... Սովորականի պես իմ սովորության համաձայն ես շատ շուտ էի եկել , խենթի նման նույն փողոցով մի քանի անգամ բարձրանում ու իջնում էի , սպասում էի քեզ , ու ուզում էի որ ուշ գաս , վախենումեի քեզ տեսնելուց , մտքերս խեղդում էին ինձ , ուզում էի տեսնել աչքերտ , բայց ամեն պահ ավելի էի վախենում ետ զգացողությունից , չգիտեմ ոնց անվանեմ երջանկություն , թե թախիծ էր ... Բայց չանցավ մի քանի րոպե ու նամակ եկավ , ես դու ուրես ես եկել եմ , ու ես էլ պատասխանեցի «« ես էլ համարյա այդտեղ եմ »» : Ու չգիտեմ ոնց էի քայլում որովհետև ընդհանապես չէի նայում թե ուրեի գնում , և մի րոպե չանցած ես հասա ... տեսա քեզ ու իմ մեջ չգիտեմ ինչ էր կատրվում ուզում էի քեզ ամուր գրկել ու էլ բաց չթողնել ... բայց .... մենք քայլում էին ու ուղղակի դու պատմում էիր չգիտեմ ինչ , ավելի ճիշտ գիտեմ ... այնքան բարի հայացքով էիր ինձ նայում , ետ պահին մի տեսակ ավելի էի սկսում վախենալ որ դու կգնաս ու կմնամ մենակ ... Իմ բախտից էլի եղանակը էնքան վատներ , ցուրտ էր շատ , քամին մազերս օրորում էր .. բայց ես ընդհանրապես չէի մրսում , դու կողքիս էիր , ետ զգացումը ահավոր ինձ ջերմացնում էր ... Ես հիմա էնքան եմ կարոտում ետ օրը ... չգիտեմ անընդհատ հիշում եմ ... անընդհատ ... ետ ջերմությունը իմ մեջ հիմա չկա .. մի պարզ պատճառով որ դու հեռու ես ... ուղակի կարոտումեմ... ուրիշ չեմ կարող բառերով արտահայտվեմ թե ինչ եմ ես զգում ... Ուղղակի քեզ կարոտումեմ ... Ու շատ....
Комментариев нет:
Отправить комментарий