Նորից իմ մեջ արթնացան հիշողությունները ... Նորից սկսեցի մտածել քո մասին ... Հիշեցի ինձ երբ կողքիտ էի , հիշեցի քեզ երբ կողքիս էիր .. Ես համոզված եմ մենք երկուսս էլ երջանիկ էինք , քանի որ միասին էինք ... Բայց չգիտեմ , նույնիսկ պատճառը չեմ կարողանում հասկանալ թե ինչու նորից մենք հեռու ենք իրարից ... Ու ես կարոտում եմ այն ամենը ինչ կապված էր քեզ հետ ... Երբ կողքիս էիր գոնե գիտեի որ ունեմ մեկին ով իսկապես դժվար պահին կողքիս կլինի ... Բայց այս ամենը չափազանց քիչ տրվեց մեզ ... Պետք էր ուղակի պահպանել այն ինչ կար ... Բայց ինչպես միշտ հպարտությունը իր դերը խաղաց ... Ես երբեք ինքս քեզ չէի ասի «Կներես» , և ինչպես երևում է դու նույնպես , քանի որ երբեք չասեցիր «Կներես» ու հեռացար մեջտ պահելով բառեր որոնք ուզում էի լսել .... Այո ճիշտ է որ հիշողությունները չեն թողնում մեզ ներկայով ապրել , բայց չէ որ իրավունք ունենք , մոռանալ իրար , մենք իրար բաց թողեցինք ... ու հեռացանք ... իսկ հիմա ժամանակն է ուղակի ապրել ներկայով ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий