Իսկական սերը միշտ սկսում է պլատոնականից ՝ որպես արթնացող հուզականության արտահայտականություն: Պլատոնական սերը համակում է դեռահասի հոգին և որոշ ժամանակ գերազացում է զգացմունքների բոլոր մնացած դրսևորումներին . Երիտասարդը երազում է գեղեցկության մասին , նա արդեն և տեսնում , և լսում , և զգում է այլ կերպ , քան առաջ : Նրան անհրաժեշտ է իր զգացմունքը մարմանվորել նոր իդեալական արտահայտությամբ : Դեռահասների պլատոնական սիրո օբյեկտները հաճախ անհասանելի են լինում .Դրանք որպես կանոն լինում են թատրոնի և կինոյի դերասաններ , առհասարակ ճանաչված մարդիկ : Բայց այդպիսի օբյեկտ կարող է դառնալ նաև սեփական միջավայրի մարդը : Սիրահարված սկսում է նրան ցույց տալ ուշադրության նշաններ , մատուցել ընկերական մանր ծառայություններ , վեճի ժամանակ նրա կողմն է բռնում նույնիսկ այն դեպքերում , երբ վերջինս իրավացի չէ , տառապում է եթե սիրած էակին նեղացնում են , ընդ որում սիրեցյալն հաճախ այդ սիրո մասին ոչինչ չի իմանում : Պլատոնալան սիրո միջոցով մարդն , ասես սովորում է զգալ և հոգում սկզբնավորում է իր հետագա կյանքի հուզական ծրագիրը : Այս ծրագիրը կսկսի իրականանալ , երբ հաջորդ փուլում դեռահասի հոգում նոր հարաբերություններ ձևավորվեն հակադիր սեռի անձի հետ :
Комментариев нет:
Отправить комментарий