Մի ահավոր զգացում է այդ մենությունը .. Երբ քեզ շրջապատում են հազարավորները իսկ դու քեզ բացարձակապես մենակ ես զգում , երբ քեզ շրջապատում են բազմաթիվ աչքեր , ժպիտներ բայց ոչ ոք չի տեսնում քեզ ... Երբ հասկանում ես որ քո ընկերները կողքիտ են բայց էլի դու մենակ ես ... ինքտ էլ չես հասկանում թե ում ես սպասում , ով կարող է քեզ հանել այդ սարսափելի մենությունից .. Գտնում ես ինչ որ մեկի հետ ընդհանուր երևույթներ , բայց էլի հանդիպում ես երևույթների որոնք քեզ հեռացնում են նրանից ... Իսկ երբ քայլում ես փողոցով նորից նույն ցավն է քեզ տիրում , որ չես գտնում ոչ ոքին կողքիտ .. Եվ փնտրում ես նորից բուժում այդ մենությանտ , չես էլ հասկանում այն ինչպես անվանես , ու գտնում ես մի բուժում դրա դեմ - ինքնախաբեությունը .. Ինքտ քեզ խաբում ես ու հորինումես քեզ համար մի նոր աշխարհ - բայց գիտակցում ես որ էլի մենակ ես ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий