воскресенье, 17 марта 2013 г.

0 Մարո Մարգարյան (բանաստեղծություններ)



Չէ որ ամեն ինչ քեզ ունենալու համար էր միայն,
Իսկ ես ամեն ինչ ունեցա կյանքում՝
Քեզանից բացի.
Եվ ես ոչնչով միայն մնացի՝
Ունեցա ոչինչ.
Աշխարհում այս մեծ ,
Անսկիզբ, անվերջ
Անհատակ ու լայն,
Չէ որ ամեն ինչ քեզ ունենալու համար էր միայն...
****

Հազար անգամ խոստացել եմ ինձ
Ոչ մի պայմանով էլ չսխալվել ,
Սխալվել եմ ես հենց հաջորդ քայլից 
Ու մանկան նման նորից եմ տարվել:
Խաբվել եմ իսկույն արտաքին փայլից ,
Հիացել անսիրտ ժպիտներով սուտ,
Նոր սխալի մեջ բռնել եմ ես ինձ ,
Նոր երդումներ թափել անօգուտ:
Նորից նախատել ու նորից դատել,
Նորից ինքս ինձ հույսերով պատել
Եվ այսպես անվերջ, եվ այսպես աներջ:
Ուսուցչուհու պես խոժոռվել եմ խիստ ,
Աշակերտի պես չոքել իմ առաջ
Ու սիրտս բացել:
Հազար ձեվերով հսկել եմ ես ինձ,
Բայց խոսքս պահել չեմ կարողացել :
                                                 ****

Խեղդվելու չափ պետք ունեմ ես
Լավ ընկերոջ ու լավ մարդկանց.
Ոչ մի թավիշ շող ու շքեղ ,
Ոչ մի գունեղ մետաղ ու գանձ .
Ոչ մի թռիչք ՝ երկինք հասնող,
Փառքի կատար ամենախանձ,
Ու պարտադիր սուտ սերերի ,
Ոչ մի կպչուն սոսինձ ու սանձ:
Մաքուր, մաքուր ու լուսնատես,
Լուսաբացի ցուրտ օդի պես.
Ես հոգնել եմ, հոգնել եմ ես
Ձեվացնելով ու ձգելով,
Չեղած լավը սուտ փքելով,
Հույս տալով ինձ, սպասելով,
Ու մեղաներ ինձ ասելով:
Տարիները եկել դիզվել՝
Ծանրացել են թռիչք ու թափ,
Լավ սրտերի պետք ունեմ ես
Խեղդվելու չափ,
Խեղդվելու չափ:


Комментариев нет:

Отправить комментарий