Երբեմն կյանքում պահեր են լինում,
Որ չես հասկանում թե ինչ ես ուզում,
Տխրում ես հանկարծ, թաղվում մշուշում,
Ոչ ոքի անգամ տեսնել չես ուզում...
Մնում ես հանկարծ մեն մենակ կանգնած
Հուշերիդ անհուն մի օվկիանոսում,
Ու թեև շուրջդ ամբոխ հավաքված,
Թվում է հանկարծ մենակ ես ապրում…
Ու պահ է գալիս, որ առանց պատճառ,
Բայց տխրությունն է սիրտդ պարուրում,
Ինչ-որ մի կարոտ կամ դատարկություն
Ամուր թելերով կապել է փորձում...:
Հեղ ՝ Արմեն Նիազյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий