Երբ զգացմունքներն արդեն շիկացած են՝ միամտություն կլիներ տրամաբանության ու բանականության չափի մեջ դնել դրանք. չէ՞ որ այդպիսի անզուսպ հափշտակություններին հատուկ է և անխոհեմորեն ի հայտ գալը: Կիրքը, ինչպես որ հիվանդությունը, չի կարելի դատապարտել, չի կարելի արդարացնել. այն կարելի է միայն նկարագրել միշտ նոր զարմանքով և ակամա դողով՝ այն տարերքների հավիտենական հզորության առջև, որոնք, ինչպես բնության մեջ, այնպես էլ մարդու մեջ, հանկարծ ճայթում են ամպրոպի բռնկումներով: Քանզի այդպիսի բարձրագույն լարվածության կիրքը չի ենթարկվում նրան, ում որ խոցում է. իր բոլոր դրսևորումներով ու հետևանքներով այն դուրս է գալիս նրա գիտակցական կյանքի սահմաններից և մի տեսակ փոթորկվում է նրա գլխավերևում, խուսափելով պատասխանատվության զգացումից: Կրքով բռնվածին բարոյականության չափանիշով մոտենալը նույնքան անմտություն է, որքան հրաբխին պատասխանատվության կանչելը կամ ամպրոպին տույժի ենթարկելը:
Комментариев нет:
Отправить комментарий