Իսկ մի՞թե կան խոսքեր որոնք ինձ չես ասել ՞ , կամ փորձել ես թաքցնել դրանք քո մեջ ՞... Մի՞թե ունես դու իրավունք ստիպել ինձ հավատալ քեզ ... Գիտես այլևս չեմ կրում այն վարդագույն ակնոցները , և կյանքնել փոքր ինչ ռեալ է ինձ համար դարձել .. Վաղուց չեմ հավատում այն հեքիաթներին , որոնք շատ ու շատ անգամներ համեստորեն ու լռությամբ լսելեմ ... Գուցե վաղուց այլևս այն փոքր աղջիկը չեմ , ով սիրում էր քեզ անիրական ու ուժգին սիրով , որ խենթության էր նման ...Հիմա էլ ոչինչ չկա , որ ես քեզ ասեմ , ուղակի հիմա եմ հասկանում փուչ խոսքերտ որոնք այնքան հստակ ու համոզված էիր շռայլում .. «ԽՈՍՏՈՒՄՆԵՐՏ» հիշում եմ այնքան այնքան հաճախ որ ինձ թվում է հիմա էլ եմ հավատում դրանց : Բայց մի՞թե հնարավոր է այդքան կույր լինել և չտեսնել այն ինչ կա իրականում ... Ոչ ես հիմա էլ գիտեմ քո ամեն ասված բառի իրական արժեքը - որոնք ուղղակի անգիր արած բառեր են , որ յուրաքանչյուրին ես նվիրում ...Հիմա ես էլ չեմ փորձի քեզ լսել , ես փակում եմ աչքերս , ու լուռ հեռանում եմ , բայց հստակ գիտակցելով որ էլ հետ չեմ գա ... Ներիր ինձ , չնայած ես անմեղ եմ քո առաջ , ներիր որ սիրել եմ , իսկ հիմա սոսկ ոչինչ մնաց այդ սիրո դիմաց ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий