Թեև դու կաս իրականում , բայց սիրում եմ իմ երազում : Միայն թե դու իմ երազում խենթի նման ինձ ես սիրում:
Եվ այդ ժամանակ շատ ուշ կլինի,Երբ որ իմանաս սերն ինչ գույն ունի,Բայց ամեն դեպքում երջանկություն քեզ.
Պատահական չէ.Ես հաստատ գիտեմ, Որ երբ արտասվել ես բոլորից թաքուն,ԴՈՒ` ԻՄ մասին ես երազել կյանքում…
Ասում են` կարոտը տեսք չունի, իսկ իմ կարոտը նույնիսկ սիրտ ունի....
Ես դեռ սպասւմ եմ` քաջ գիտակցելով, Որ դու էլ երբեք հետ չես դառնալու, Ես դեռ կանչում եմ անհագ կարոտով` Հասկանալով,որ դու չես լսելու: Ես դեռ քայլում եմ մեր հին փողոցով Ու թեև գիտեմ` չենք հանդիպելու....
Երբ տենչանքներս բոլոր ինձ լքեն Երբ երազներս բոլոր փշրվեն Երբ քո փոխարեն քամին ինձ հպվիՀաստատ իմացիր Էլ ինձ չես գտնի :Երբ փոթորիկը ինձ հեռու քշի,Երբ ինքը սերը էլ ինձ չգտնիԴու ինձ մոռացիր ու էլ մի փնտրիր:Երբ արցունքներս նույնիսկ չսփոփեն,Երբ թաց աչքերդ իմ հետքը փնտրեն,Հիշողություններդ դուռդ բաբախեն,ԵՎ շուրջդ ամեն ինչ ինձ հիշեցնի,Համոզված եղիր որ ինձ չես գտնի:Գուցե դու զղչաս, բայց ուշ կլինի,Անձրևը հետքս սրբած կլինի:
Միթե դու մտածում ես, որ բոլորից լավն ես, որ ես միայն քո մասին եմ մտածում, որ դու ես իմ կյանքի միակ իմաստը: Դե անկեղծ ասած ճիշտ էլ մտածում ես: Ես քեզ սիրում եմ:
Հանդիպեցին մի օր Սերը և Ընկերությունը: Սերը թերահավատորեն ժպտաց և հարցրեց. ինչի համար ես դու,եթե կամ ես: Ընկերությունը մի պահ լռեց և կարծես ինքն իրեն մրմնջաց. -Որպեսզի ժպիտներ թողնեմ այնտեղ,որտեղ դու արցունք ես ցանում....
Սիրտ իմ բաբախիր ու լուռ հեռացիր, Սիրիր դու նրան,բայց հետ մի կանչիր, Տանջիր քեզ հավերժ այրվող մորմոքից Ու քեզ նվիրած սիրո ցավերից,տանջվի'ր, Բայց միշտ մնա հպարտ, Սիրո հարվածին միշտ մնա անպարտ, Թե միշտ տանջվես,լացես ու տխրես, Բայց գլուխ կախել, երբեք չփորձես....
Այս աշխարհում երկուսս ենք կույր`դու, որ չես տեսնում ինչքան շատ ես ինձ պետք, և ես,որ չեմ նկատում ոչ ոքի`բացի քեզանից:
Հրեշտակները այն անվանում են երկնային նեկտար, սատանաները դժոխային տանջանք, իսկ մարդիկ սեր…❤
Комментариев нет:
Отправить комментарий