Կին - Աննա
- Դ՞ու հեռանում ես .- հարցրեց Աննան Դավիթին
- Այո ես հիմա ուրիշին եմ սիրում , դու այլևս առաջվանը չես ինձ համար չապից շատ տհաճ ես , ու հոգնել անընդհատ լսել երեխաների ձայները .. - Պատասխանեց Դավիթը .
- Բայց չէ որ նրանք քո երեխաներն են , ինչպես կարող ես այդպես խոսել ... - ասաց Աննան
- Վերջ տուր քեզ ասում եմ , դու էլ այն գեղեցիկ կինը չես , ում ես սիրում էի - ասաց Դավիթը
- Բայց չէ որ մեր փոքրիկը նոր է լույս աշխարհ եկել , և ես այդ պատճառով էլ գիրացել եմ , ու տգեղ եմ դարցել .. - Լացելով ասաց Աննան ..
- Ես հեռանում եմ ... - Բղավեց Դավիթը հրելով Աննաին ...
- Կարող ես հեռանալ , բայց հիշիր որ մեզ այլևս ոչինչ չի կապում , ու էլ երբեք չես տեսնի մեզ ... ասաց Աննան ..
Դավիթը հեռացավ ...
Անցան տարիներ , և երբ Դավիթը հերթական անգամ վիճում էր իր նոր կնոջ հետ , դուրս եկավ և հիշեց իր նախկին ընտանիքին , երեխաներին ...Երբ հասավ այգի , տեսավ փոքրիկ տղաների ովքեր ուրախ խաղում էին , նա զգաց ինչ-որ հարազատ բան , նրա երեխաներն էին .. Հանկարծ տեսավ Աննաին ով մոտենում էր երեխաներին .. Չկարողնալով անտարբեր անցնել Դավիթը մոտեցավ Աննային և ասաց .
- Բարև , Աննա ինչպես ես , ինչպես են երեխաները ...
- Երեխաները , ինչպես տեսնում ես ուրախ են ու երջանիկ ...Պատասխանեց Աննան ...
Աննայի մոտեցավ մի ուրիշ տխամարդ նրա նոր ամուսինը , և ասաց .. Աննա , դուք ծանոթ էք , - ոչ ծանոթ չենք , ուղակի նա անցորդ էր , և շփոթել էր ինձ ... Դավիթը նայեց Աննաին ոչինչ չասեց ...Երեխաները վազելով բղավեցին հայրիկ հայրիկ , բայց եկան ոչ Դավիթի մոտ , այլ այն տղամարդու , Աննայի ամուսնու ... Դավիթը հեռացավ արցունքն աչքերին , և հասկացավ որ նրանք այնքան հարազատ են , ու այնքան օտար ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий